Blog door Laura M’Rabet, MT-lid Kennis&Innovatie
Het is alweer een jaar geleden dat ik vanuit EpilepsieNL bij het NOS journaal de gevolgen van het medicijnentekort heb kunnen delen. Het afgelopen jaar is dit onderwerp eigenlijk niet van onze agenda verdwenen. Vandaag werd helaas bekend dat het medicijnentekort in 2023 weer is toegenomen. Op dit moment is er een tekort van 9 anti-aanvalsmedicijnen voor epilepsie, waaronder clobazam. De apothekers hebben in juli vorig jaar de noodklok opnieuw geluid met een urgente brief aan de toenmalige minister Kuijpers.
“Het is te absurd voor woorden dat we in ons welvarende Nederland, een land dat rijkdom belichaamt, in de situatie verkeren waarin we de grenzen over moeten steken om essentiële medicatie te bemachtigen”, zoals treffend verwoord door Joost Nicolai, kinderneuroloog en lid van het bestuur van de Liga tegen Epilepsie.
Zelfs de jongeren van EpilepsieNL laten hun stem horen, met een hele podcast gewijd aan de onzekerheid die heerst bij het afhalen van medicijnen. De angstige vraag blijft hangen voorafgaand aan elk bezoek aan de apotheek: zal mijn medicijn beschikbaar zijn?
Nationale maatregelen lijken niet afdoende. Hoewel het aanscherpen van procedures en snelle herkenning van tekorten een stap in de goede richting is, blijft het fundamentele probleem bestaan. Is het creëren van een ‘ijzeren voorraad’ van medicijnen de heilige graal?
De verplichting voor distributeurs om een voorraad van zes weken aan te houden lijkt logisch, maar de vraag naar handhaving en garanties blijft onbeantwoord. Vooral gezien het internationale karakter van deze distributeurs. In mijn eerdere blogs schetste ik het medicijnentekort als een meerkoppig monster, een internationaal dilemma. De productie van medicijnen is ook internationaal een uitdaging.
Nederland, als klein land, is minder aantrekkelijk voor de farmaceutische industrie. We geven ook nog eens minder uit aan medicijnen om zorgkosten te beperken. Het resultaat is dat apothekers murw zijn, neurologen met hun handen in het haar zitten, en mensen met epilepsie of mantelzorgers wanhopig zijn.
De initiële frustratie heeft plaatsgemaakt voor een gevoel van machteloosheid en moedeloosheid. Het wordt tijd om niet alleen te roepen, maar om daadwerkelijk verandering te eisen. Het medicijnentekort is een kwestie van leven en dood voor velen. Wat kunnen wij, vanuit EpilepsieNL nog meer doen dan maar blijven roepen? Welke acties kunnen we inzetten om politici en beleidsmakers duidelijk te maken dat het hier echt om een zeer urgent probleem gaat?
Ik heb 28 november 2023 bij een bijeenkomst Peter Roos, voormalig ziekenhuisapotheker van het ErasmusMC, horen opperen dat het medicijnentekort aangepakt moet worden binnen het Integraal Zorg Akkoord. Laten we op nationaal en op Europees niveau programma’s opzetten om met innovaties medicijnenproductie duurzaam en dus rendabel te maken. Dusdanig dat productie in Nederland en in meerdere landen kan plaatsvinden. Alleen dan doen we echt iets om de medicijnen-tekorten op te lossen.
Hierbij een oproep aan de nieuwe tweede kamer en het toekomstige kabinet; Kom in de inwerkperiode op bezoek bij EpilepsieNL. Dan krijgen jullie een idee welke impact het medicijnentekort heeft op de apotheker, de zorgverlener en de patiënt. En schep vervolgens de voorwaarden om het probleem op te lossen. Laten we gezamenlijk opstaan tegen dit schrijnende probleem en een verschil maken.
Dit blog is geschreven door Laura M’Rabet, MT-lid Kennis & Innovatie bij EpilepsieNL en moeder van een zoon met zware epilepsie.
Lees ook mijn andere blogs over het medicijnentekort.
Wil je weten wat je kunt doen bij een medicijntekort? Lees dan hier ons artikel daarover.
