"Als je kijkt naar mogelijkheden in plaats van beperkingen kan het leven zó mooi zijn!"

Tijdens ons gesprek is Roxanne (27) in Colombia. Ze is altijd gek op reizen geweest. Zo heeft ze bijvoorbeeld verschillende keren een reis door Azië gemaakt. En tijdens haar studie fysiotherapie liep ze stage in Kaapstad, Zuid-Afrika. “Ik was al bezig met een plan om te gaan backpacken in Latijns-Amerika. Helaas werd dit plan bruut verstoord toen ik op 1 februari 2022 mijn eerste zware epileptische aanval kreeg. In de twee maanden daarop volgden er nog zeker acht. Uiteindelijk heb ik het geluk gehad dat ik met medicijnen mijn aanvallen onder controle kreeg. Op 31 maart 2022 heb ik mijn laatste aanval gehad.”

“Na die laatste aanval herstelde ik langzaam maar zeker en kon ik mijn werk als fysiotherapeut weer opbouwen. Ook mijn sociale leven kwam weer op gang en ik kreeg de grip op mijn leven weer terug. Wel voelde ik me enorm beperkt, want ik mocht niet autorijden en voelde me daardoor erg afhankelijk. Iets wat totaal niet bij me past! Ik studeerde weer en moest het afstuderen van mijn master een half jaar uitstellen, omdat mijn brein niet meewerkte. Het was een pittig jaar, maar ook enorm leerzaam. Hulp vragen aan anderen is namelijk niet mijn sterkste punt. Daarnaast leerde ik dat je soms een stap terug moet zetten om uiteindelijk verder te kunnen, in plaats van maar willen doorgaan en doorgaan. Ik heb echt een knop om moeten zetten. Ben ook wel verdrietig geweest, maar dacht op een gegeven moment: oké, ik moet nu dus écht gaan luisteren naar de signalen van mijn lijf.”

Vanaf het eerste moment nam Roxanne zich voor zich niet door de epilepsie te laten beperken. Haar omgeving had hier soms wat meer moeite mee dan zijzelf. Maar nu ze alweer meer dan een jaar aanvalsvrij is, zijn zij er ook een stuk geruster op. “We moeten er tenslotte toch met z’n allen mee leren dealen. Ons over onzekerheden heen zetten door dingen maar gewoon te gaan doen.”

“Begin 2023 ben ik weer van alles gaan plannen, en uit gaan zoeken hoe ik veilig op reis zou kunnen gaan. Ik heb een gesprek gehad met de neuroloog en verpleegkundig specialist van Kempenhaeghe. Het voelde goed om bevestiging te krijgen dat het veilig genoeg is. Er komt wel wat meer geregel bij kijken. Voor de medicijnen heb je een doktersverklaring nodig en vanwege tijdsverschil moet je de medicijnen op andere tijdstippen innemen. Daarnaast moet je voor jezelf goed afwegen welke activiteiten wel en niet verstandig zijn om te doen. Uiteindelijk ben ik eind mei vertrokken naar Bolivia. Ik blijf goed luisteren naar de signalen van mijn lijf. Zo neem ik wat sneller rust wanneer ik me niet helemaal goed voel.”

“Inmiddels ben ik al over de helft van mijn reis en heb ik de tijd van mijn leven! Ik verbaas me over hoeveel mijn lijf aankan en zit vol met energie. Doordat ik epilepsie heb gekregen waardeer ik mijn vrijheid nog veel meer. Ik denk dat ik deze reis nu heel anders beleef dan voordat ik epilepsie kreeg. De meeste mensen met wie ik samen reis vertel ik over mijn epilepsie. Dat geeft me toch een prettiger en veiliger gevoel. Het levert ook nog eens mooie gesprekken op, want zo merkte ik dat bijna niemand helemaal 100% gezond is!”

“Iedere dag besef ik hoeveel geluk ik heb en dat dit lang niet voor alle mensen met epilepsie is weggelegd. Toch hoop ik mensen te inspireren om, op welke manier dan ook, zoveel mogelijk uit het leven te halen. Ik denk weleens dat ik gelukkiger ben dan voor mijn aanvallen, omdat ik me nu veel meer realiseer hoe kwetsbaar je gezondheid en vrijheid ook op jonge leeftijd kan zijn. Maar als je kijkt naar mogelijkheden in plaats van beperkingen kan het leven zo mooi zijn, ook met epilepsie. Of dit nou om zo’n ‘idiote’ reis gaat of gewoon een ommetje in de buurt, ik zeg tegen iedereen: Geniet!”