Maran, moeder met epilepsie
Maran is dit jaar ruim tien jaar moeder. ‘Een droom die lange tijd onzeker was, maar toch is uitgekomen. Want op mijn elfde kreeg ik epilepsie.’ Tegen welke onzekerheden is zij opgelopen?
Houd moed en houd vol
‘Mijn advies voor ouders of kinderen die worstelen met epilepsie en de onzekerheid is: houd moed en houd vol. Het leven met epilepsie is een proces. Kijk naar wat er nog wel mogelijk is en houd je daar aan vast. Mijn schooladvies wisselde en mijn neuroloog gaf aan: Maran, probeer je te realiseren dat het MBO waarschijnlijk het hoogst haalbare is gezien de impact van jouw aanvallen. Verdrietig en teleurgesteld zei ik tegen mijn moeder: “dat zullen we nog wel eens zien!” Door niet op te geven en in mezelf te blijven geloven heb ik uiteindelijk de universiteit kunnen afronden. Stapje voor stapje. Dat het lukte gaf me zelfvertrouwen. Ik had tijd nodig om te accepteren dat er een ander pad voor mij ligt. Tegenslag hoort erbij. Sta weer op en ga verder. Houd vertrouwen in jezelf ook bij die tegenslag of vertraging. Blijf daarnaast alle mooie momenten van het leven vieren.’
Maran’s verhaal
Bij Maran begon het met absences. Dit zijn korte momenten waarop je ervaart dat je ‘even weg bent’. ‘Ik vroeg tijdens een gesprek waar ik gebleven was en had zelf niet zo goed in de gaten wat er gebeurde of wat er aan de hand was. Toen dit ook gebeurde op het hockeyveld en tijdens een springwedstrijd op de manege, werd het duidelijk dat hier iets serieus aan de hand was.’
Haar eerste “grote” aanval kreeg Maran op vakantie. ‘Dat moment herinner ik me goed. Ik speelde tennis met mijn zus. Het irriteerde haar dat ik zo sloom en afwezig was en niet betrokken meedeed. Toen viel ik neer. De plaatselijke arts kwam me onderzoeken en niet veel later werd de diagnose epilepsie gesteld.’
Daarna volgde een onrustige periode voor Maran. ‘Ik kreeg veel onderzoeken met uiteenlopende resultaten en de medicatie sloeg helaas niet aan. Er volgde drie onzekere jaren met veel aanvallen die volledig onverwachts kwamen. Dit maakte het lastig om ermee te leven. Mijn studie leed eronder, ik werd onzeker en was zoekende.’ Maar na drie jaar vond Maran de juiste medicatie en kreeg ze haar aanvallen onder controle.
